تعامل با یزید زمانه

نویسندگان کتب علوم سیاسی کشورهای جهان را به دو دسته جهان اول و جهان سوم (با حذف جهان دوم) ، شمال و جنوب ، توسعه یافته و نیافته ، مرکز و پیرامون و ... تقسیم می کنند ؛ اما افرادی نیز وجود دارند که با نگاهی قرآنی ، این کشورها را مستضعف و مستکبر می نامند هرچند که این تقسیم به مذاق آن دسته از نویسندگان خوش نیامده است .

کشورهای دسته اول با توجه به خوی استکباری خود ، به دنبال مطیع خود کردن و چپاول و غارت منابع و زندگی کشورهای دسته دوم هستند ؛ لذا از هیچ عملی فروگذار نمی کنند . برای مثال به موقع قیام مردم الجزایر علیه استعمار و استکبار ، بیش از 1 میلیون نفر را به قتل رساندند تا مبادا به منافعشان آسیبی وارد شود . در این میان افرادی نیز وجود دارند که از این وضعیت منافع خود را به دست می آورند .

نزدیک به 1400 سال قبل امامی عَلَم مبارزه با استکبار را برافراشت و جان و مال خود و فرزندان و آسایش اهل بیتش را در راه مبارزه با استکبار داد تا بفهماند مبارزه با مستکبرین وظیفه ای است که با مصلحت سنجی و ... برداشته نمی شود ؛ لذا اگر به فکر مذاکره و تعامل با چنین جریاناتی باشیم در نهایت ذلیل و تحت لوای آنها خواهیم رفت .

الان با گذشت 14 قرن ، تفسیرها از قیام اباعبدالله الحسین علیه السلام متفاوت شده است به گونه ای که گاهی تعامل با قدرت های دنیا و ... نامیده می شود اما عده ای دیگر ماجرا را درست تفسیر می کنند ولی در تطبیق با شرایط فعلی ، لرزه به پایشان می افتد و ماجرا را تحریف و توجیه می کنند .

در کنار این موارد حسینی هایی یافت می شوند که زیر پرچم حسین سینه می زنند و عزاداری های با شکوهی برای ایشان برگزار می کنند اما راه و روش را به خودشان واگذار می کنند ؛ چرا که منافع آنها سینه زنی و ... بر حسین علیه السلام را اقتضاء کرده است .

مگر می شود کسی ادعای حسینی بودن داشته باشد ولی راه و روش او را مسکوت بگذارد و در موارد بسیار زیادی مخالف آن تبلیغ و عمل کند ؟

امروز عاشورایی است که از قضا 13 آبان نیز هست . روزی که به مبارزه با استکبار جهانی نام گذاری شده است . بر هیچ مسلمانی پنهان نیست که مستکبرین زمانه آمریکا ، انگلیس ، اسراییل و ... هستند ؛ لذا اگر در هیئت سینه می زنی و از طرف دیگر بغض یزید (استکبار جهانی) را در دل نداری و به فکر دوستی با او به هر روشی هستی و مبارزه و قیام علیه او را فراموش کرده ای ، بدان از حسین علیه السلام فقط سینه زنی و سفره اش را فهمیده ای ؛ وگرنه حسین علیه اسلام به ما فهماند ترس از مستکبر و کنار آمدن با او حتی به خاطر حفظ جان که مهم ترین چیزهاست (نه به دست آوردن کمی رفاه بیشتر) ، ذلیل شدن در مقابل اوست که آزادگان جهان آن را برنمی تابند .

آری!!! همین امروز و الان در عمل باید ثابت کنیم حسینی هستیم .

یاعلی

مذاکره امام حسین با عمر سعد

بسمه تعالی

شخصی بود که هر کاری را انجام می داد به رسول خدا نسبت می داد و می گفت که شنیده ام اینکار را رسول خدا انجام داده است یا در مواقعی ادعای مشاهده عملی را از رسول خدا می کرد . به او گفتند به چه دلیلی می گویی این کار را ایشان انجام داده اند؟ در جواب گفت چون من هم آن را به تأسی از ایشان انجام می دهم . در اینجا بود که سرّ مطلب روشن شد.

ما یک کاری را انجام می دهیم و به موقع بازخواست شدن ، به بافتن زمین و آسمان روی می آوریم تا کار خود را توجیه کنیم و صد البته تاریخ را آن طور که می خواهیم ، می بینیم و تفسیر می کنیم.

در هفته گذشته جناب رییس جهمور آقای دکتر روحانی در سفر به استان زنجان به توضیح و تفسیر عاشورا در منطق مذاکره و ... پرداختند . در ابتدا باید گفت جای بسی خوشحالی دارد که جناب رییس جمهور به تطابق رفتار خود با اباعبدالله الحسین علیه السلام مقید هستند ولی با اندکی دقت به اهداف دیگری نظیر توجیه عملکرد گذشته و ... پی می بریم که ان شاء الله غلط است ولی ...

چه خوب بود رییس جمهور محترم اندکی تامل در فرمایشات خود می کردند چرا که در هیچ از مقاتل یا کتب روایی ، اشاره به مذاکره بین امام حسین علیه السلام و عمر ابن سعد نشده است . تنها چیزی که وجود دارد مجلس اتمام حجتی است که اباعبد الله الحسین داشته اند که در ذیل کل ماجرا ذکر شده است .

در این مجلس ابتدا امام(علیه السلام) آغاز سخن کرد و فرمود: واى بر تو، اى پسر سعد، آیا از خدایى که بازگشت تو به سوى اوست، هراس ندارى؟ آیا با من مى جنگى در حالى که مى دانى من پسر چه کسى هستم؟ این گروه را رها کن و با ما باش که این موجب نزدیکى تو به خداست .

ابن سعد گفت: اگر از این گروه جدا شوم مى ترسم خانه ام را ویران کنند. امام(علیه السلام) فرمود: من آن را براى تو مى سازم. ابن سعد گفت: من بیمناکم که اموالم مصادره گردد. امام فرمود: من از مال خودم در حجاز، بهتر از آن را به تو مى دهم .

ابن سعد گفت: من از جان خانواده ام بیمناکم [مى ترسم ابن زیاد بر آنان خشم گیرد و همه را از دم شمشیر بگذراند].

امام حسین(علیه السلام) هنگامى که مشاهده کرد ابن سعد از تصمیم خود باز نمى گردد، سکوت کرد و پاسخى نداد و از وى رو برگرداند و در حالى که از جا بر مى خاست، فرمود: تو را چه مى شود! خداوند به زودى در بسترت جانت را بگیرد و تو را در روز رستاخیز نیامرزد. به خدا سوگند! من امیدوارم که از گندم عراق، جز مقدار ناچیزى، نخورى.

ابن سعد گستاخانه به استهزا گفت: جو عراق مرا کافى است!.(1)

در اینجا بد نیست پرسیده شود به کدام منطق از این مجلس ، مذاکره بین طرفین فهمیده می شود ؟ یا حتی در کدام یک از مذاکرات ، شما مثل اباعبدالله عمل کردید ؟

سوال بعدی این است که مذاکره چیزی جز بده و بستان نیست (البته این را هم درست اجرا نکردید و بده و نستانی است که هدفتان فقط جمع کردن رأی در انتخابات است ؛کما اینکه وزیر امور خارجه محترم فرمودند مردم در انتخابات مجلس آینده جواب ما را می دهند) ؛ شما به کدامیک از اصول مذاکره پایبند بوده اید که الان ادعای تطابق رفتار خود با اباعبدالله را دارید؟ در موارد بسیار زیادی بعد از توافق نامه ژنو مورد تهدید و تحقیر واقع شدیم (چه سخنان جان کری و اوباما در تهدید ایران و ایرانی و چه سخنان وندی شرمن در بحث DNA ایرانیان و چه ماجراهای دیگری که به خاطر حجم بالا ، یا از یادمان رفته یا به علت طولانی شدن متن از ذکرشان پرهیز می شود) ، سخنی از زبان آقایان مسئول خارج نشد و یا با سخنانی تاسف بار از کنار آن صحبت ها عبور کردند در حالی که از لحاظ دیپلماتیک باید جواب آنها داده می شد تا امروز به این حجم از توهین ها نمی رسیدیم (حتی سخنگوی وزارت خارجه ترکیه) .

درست است ؛ ما کاری را می کنیم و در موقع تنگنا به روشی به دنبال توجیه کار خود هستیم به حدی که وقایع عاشورا که چیزی جز مقابله با ظالمین و مستکبرین نیست را نیز به مذاکره و تعامل با آنها تحریف می کنیم .

بله جناب رییس جمهور! عاشورا درس مقاومت و پایداری و مبارزه با مستکبرین است که ما این را هم از علمای بزرگوار یاد گرفته ایم .

البته صحبت های جالب دیگری نیز ایشان در این سخنرانی داشتند که در پست آینده ان شاء الله ذکر می شود .

---

(1) فتوح ابن اعثم، ج 5، ص 164-166(با اخذ از سایت آیت الله مکارم شیرازی)

یاعلی

لقد کرمنا بنی آدم ...

پیامبر گرامی اسلام می فرمایند وقتی که مردی را دیدید که بسیار نماز می خواند و بسیار روزه می گیرد ، به او نبالید تا آنگاه که دریابید خردش چگونه است (۱).

شاید به خاطر احادیثی شبیه به این باشد که علامه طباطبایی در تفسیر آیه « و لقد کرمنا بنی آدم ... و فضلناهم علی کثیر ممن خلقنا تفضیلا »(۲) ، می فرمایند منظور از کرامت انسانی در این آیه ، آن چیزی است که انسان را از دیگر موجودات متمایز می کند .

از همین جا تفاوت تکریم و تفضیل در این آیه مشخص می شود چرا که تفضیل ، چیزی جز برتری موجودی بر موجود دیگر نیست در حالی که هر دو آن صفت را دارا هستند . ایشان با رد کردن دیگر ادعاها و مصداق دانستن مواردی شبیه راه رفتن ، از انسان زاییده شدن و ... برای وجه تمایز انسان ، ممیزه انسان را عقل او و قدرت بر تفکر می دانند که این موهبت موجب کرامت انسان شده است (۳). حتی پیامبر اسلام در ماجرایی پس از سه مرتبه قول گرفتن از شخصی برای عمل به دستوری او را امر به تفکر و تدبر قبل از انجام کارها می کنند .(۴)

حال به نظر می رسد به جاست انسانی که ممیزه ای جز عقل و تفکر از دیگر موجودات ندارد ، از این موهبت الهی در موارد مختلف استفاده کند و اسیر جریانات مختلف نشود که هر روزه فکر او را به سویی سوق می دهند .

افرادی در جامعه ما وجود دارند که ابتدا انتخاب می کنند که کدام طرف باشند و بعد به هر وجه به دفاع از آن می پردازند در حالی که انسان متفکر ابتدا به تفکر می پردازد و بعد خط و سیری را برای خود انتخاب می کند و در صورت مشاهده اشتباهی از هم مسلکان خود آنها را باز خواست می کند و در موقع درست ، حتی ابراز برائت از آنها هم می نماید .

الغرض امروزه افرادی وجود دارند که به جای انجام وظیفه اصلی خود ، به دنبال توجیه حرف های خود و دیگران هستند و از طرف دیگر عده ای نیز ظاهر کلام افراد را می گیرند و طبق آن قضاوت می کنند در حالی که به پشت پرده های آن کلام توجهی ندارند ؛ لذا بهتر است از این هدیه الهی استفاده کنیم و سخنان خود یا آقای رییس را بدون دلیل توجیه نکنیم و از طرف دیگر علاوه بر دیدن ظاهر کلامی ، به پشت پرده های آن توجه کنیم و خود را اسیر هیاهوی رسانه های مختلف نکنیم .

پا نوشت : در راستای به جهنم فرستادن منتقدان توسط آقای رئیس جمهور .

---

(۱) الکافی ج ۱ ص ۲۶

(۲) نساء آیه ۷۰

(۳) تفسیر المیزان ج ۱۳ ص ۲۱۵

(۴) بیست گفتار ص ۱۹۲

احساس درد

دختر بچه ای دارم که هنوز یک بهار از عمرش نگذشته است که مثل هر دختری شیرینی خاص خود را برای پدر دارد و این لذت را فقط افراد دختر دار متوجه می شوند .

در یکی از این روزها قطعه فیلمی به دستم رسید که مردی فلسطینی خود را بر روی جنازه دختر بچه اش انداخت و بلند بلند گریه می کرد . کمی احساس درد کردم و اشک بر چشمانم جاری شد تا یک شب در خواب همان صحنه برای خودم پیش آمد .

در آن لحظه درد پدر بودن و از دست دادن دختر را چشیدم و با تمام وجود غم از دست دادن کودک را حس کردم با خود گفتم بأی ذنب قتلت؟ کودک فلسطینی به چه گناهی کشته شد؟ مسلمانان کجایند؟

با خود مانده ام افراد برائتیه داخل شیعه و اشخاصی که سردمدار مبارزه با اهل تسنن (به گمان خود) هستند به چه صورت می توانند ساکت باشند و درد یک فلسطینی را متوجه نشوند که کودکی بی گناه به زیر بمب های کفار از بین می رود . مگر در قرآن نگفته با اولیاء شیاطین بجنگید یا اینکه شیطان دشمن شماست ؟

این افراد به چه طریقی جواب خدا را در روز قیامت می دهند ؟

مگر شیطان کیست ؟ شیطان فارغ از وجود اصلی اش در زمان های مختلف به شکل اشخاص و گروه های مختلف هم می تواند باشد . مگر نه آن است که اسرائیل جایگاه شیاطین است ؟ پس چرا خاموش نشسته ایم؟

حلوا حلوا کردن

درست است که با حلوا حلوا کردن دهان شیرین نمی شود ولی با ترش است ترش است ، دهان آب می افتد .

هرروزه با چشم خود می بینیم که افراد مختلف در هر پست و مقامی در مورد موضوعات ریز و درشت اظهار نظر می کنند . یکی از این مباحث ، مباحث مربوط به غرب است که می گویند فلان کشور نه بمب اتم داره و نه انرژی هسته ای و ... ولی ببین در تکنولو‍‍ژی چیکار کرده است . فلان کشور در مسائل فرهنگی مثل رانندگی ، نظم ، احترام به حقوق یکدیگر و هزار مساله دیگر بهتر از ما هستند .

عده ای دیگر نیز هر روز می گویند ما عقب افتاده هستیم و این عقب افتادگی محصول دین ماست . چرا که دینداری جز محدودیت برای انسان به بار نمی آورد . اگر ما دین خود را کنار بگذاریم ، تلاش برای اصلاح وضع موجود دو چندان می شود  که این معنایی جز پیشرفت را به ما منتقل نمی کند .

بر فرض این مطالب درست باشد (که درست نیست و در پست های بعدی ان شاء الله جواب به آن ذکر می شود) ، یک مساله در ذهن می آید که وظیفه ما چیست ؟ باید به مدح وثنا بپردازیم یا به اصلاح وضع موجود ؟

اگر جریان اصلاح طلبی هیچ نقطه قوتی نداشته باشد ، اسمی حقیقتا زیبا برای خود انتخاب کرده است . طلب اصلاح در جامعه امری بسیار خوب و پسندیده است ولی طلب به تنهایی بدون اراده و عمل ارزش چندانی ندارد .

ای کاش جریاناتی از این قبیل به جای طلب اصلاح در امور دینی ، اندک تلاشی نیز برای اصلاح این وضعیت فرهنگی که چیزی جز خودباختگی نیست نیز می کردند . اما مع الاسف نه تنها تلاشی برای اصلاح این وضع نمی شود بلکه تلاش بسیار زیادی در راستای خودباختگی فرهنگی نیز می کنند .

الغرض هرچند با حلوا حلوا کردن دهان انسان شیرین نمی شود ولی با تلقین و اذعان به بی مزگی غذا و ترش بودن ، غذا بی مزه می شود و دهان انسان نیز آب می افتد .

افرادی که در داخل هر روز ندای عقب افتادگی سر می دهند و تظاهر به روشنفکری می کنند ، مسیر خود باختگی را هموار می کنند تا به هدف خود نائل شوند .

درست است که تکرار و اذعان به پیشرفته بودن نیز پیشرفت واقعی را به دنبال نمی آورد ولی اعتماد به نفس و خودباوری را تقویت می کند در حالی که اصرار بر عقب افتادگی ، هیچ چیز را از ما نگیرد ، غرور ملی را می گیرد و خود باختگی و تقلید غربی را به دنبال می آورد .