اکثر روزها ذهنم به این معطوف می شود که آیا مردم درست انتخاب کرده اند؟ سوال خود را نزد افراد مختلفی مطرح کرده ام و جواب های متفاوتی نیز دریافت کرده ام.
استادی داشتیم که می گفت کلیت نظام همیشه رو به تعالی بوده است . حتی در زمان انتخاب پیشنهاد دهنده گفتگوی تمدنها که چیزی جز محور شرارت نامیده شدن ایران توسط شرورترین کشور ها را به دنبال نداشت.
استادی دیگر گفت چه تضمینی داری که اگر فلانی انتخاب میشد ، همین جور نمی شد و کذا .
شخصی دیگر گفت خودشان انتخاب کرده اند . پس هرچه می کشند ، حقشان است.
دیگری به مردم فحش داد و ....
شخصی دیگر را دیدم که می گفت انتخاب مردم درست بوده است .
به دیگری رسیدم ؛ او گفت بهترین گزینه همین شخص بود .
از مسولی پرسیدم نظر تو چیست ، او گفت همونطور که توی تلویزیون گفت رییس جمهور معنا نداره غیر روحانی باشه.
از آخرین نفری که پرسیدم ، گویی به او توهین کرده بودم و به هر روشی که می توانست (قسم، توهین، تمثیل، افترا و ... ) به دنبال اثبات مطلوب خود بود.
در همین زمان شخصی از مسوولین دولتی گفت : دل ما با کسی که سال ۸۴ پیروز شد اصلاً صاف نشد و هیچ وقت نتوانستیم او را به عنوان مظهر جمهوریت مردم فهیم و با فرهنگ و صادق جمهوری اسلامی ایران بدانیم. شاید هم اشتباه می‌کردیم اما به هرحال اگر دوباره به عقب برگردیم فکر می‌کنم انتخاب‌های من درست بود هرچند به وسیله اکثریت تایید نشد.
نتیجه: مردم اول انتخابشان را می کنند و بعد به دفاع از او می پردازند. ولی نکته حائز اهمیت اینجاست که در جریان اصول گرایی هیچ کس مثل اعتدالیون دست به تخطئه حریف نزد و حتی در زمان انتخاب رقیب به عنوان رییس جمهور (کارگزارانی-اصلاح طلب) با رای 270 الی 280 هزار نفر بالاتر ، کاندیداها سریعا به منتخب مردم تبریک گفتند و او را مظهر جمهوریت دانستند.
